Van Durban naar Kaapstad

Niet te geloven wat we hier allemaal gedaan hebben! Van twee weken Daktari, zonder electriciteit maar met heel veel dieren en natuur naar bergen, toeristen en camera’s, naar nijlpaarden, krokodillen, paarden, naar een grote stad vol criminaliteit, even langs de wijngaarden en weer terug naar de natuur met walvissen, pinguins en zeehonden… En nu dan uiteindelijk in Kaapstad beland. De laatste dagen zijn aangebroken, maar we doen gewoon aan struisvogelpolitiek en denken NIET aan naar huis gaan.

Na onze vliegreis hebben we een aantal nachten in Knysna geslapen, waar we helaas nogal slecht weer voor de kiezen kregen. Toch besloten we om olifanten van dichtbij te gaan bekijken in het Knysna elephant park, wat nogal een opgezette bedoeling bleek speciaal voor toeristjes, desondanks toch leuk om de beesten van dichtbij te zien en aan te raken. Het weer leek wat beter te worden, waardoor we besloten om de Robberg trail te gaan lopen, een wandelroute van ongeveer 2 uur door de bergen en over het strand. Het weer sloeg snel genoeg weer om, waardoor we in regen en wind moesten lopen, wat het absoluut prachtig maakte. Er waren geen andere mensen op de route te vinden en we konden de tijd nemen om de natuur en verschillende (water)dieren te bekijken. Super cool! Vonden wij dan.

Op de weg naar Oudtshoorn zijn we gestopt in Cango Wildlife Park, waar dieren opgevangen zijn uit het wild of gehouden worden om de soort te beschermen. Hier mochten we cheeta’s aaien 🙂 In Oudtshoorn hebben we de Cango Caves bezocht. We hebben een standaard tour gevolgd, wat achteraf gezien nogal jammer is aangezien we met de adventure tour waarschijnlijk veel meer hadden kunnen zien. We besloten de struisvogels, waar Oudtshoorn om bekend staat, over te slaan aangezien de grote kans op veeeel te veel toeristen, bovendien hadden we ze al gezien bij Daktari 🙂 In Stellenbosch hebben we een wijnroute gedaan met prive gids, heel gezellig. Hoewel de gids en de obers op een leuke manier probeerden ons iets te leren over de wijn, zijn we 95% alweer vergeten. Achja!

Onze laatste stop voor Kaapstad was Hermanus. We sliepen op Sievers Point, waar de walvissen op enkele meters van de kust zwommen. Hartstikke leuk om te zien! Ook erg gezellig en memorabel waren onze buren, een z. oude man en vrouw, die het nodig vonden om ons ’s nachts lastig te vallen met de geluiden die voortkwamen uit hun pleziertjes. Vanuit Gansbaai zijn we gaan cage diven naar witte haaien. Veel mensen vonden dit eng klinken maar dat was het totaal niet. Gewoon heel mooi om die dieren van zo dichtbij te zien!

Onze eerste hele dag in Kaapstad zit er zo alweer op. Vanmorgen zijn we in een overvolle boot naar Robbeneiland gevaren, een interessante ervaring. Aangezien we toch nog bij Waterfront waren, hebben we een tripje gemaakt met een speedboot, beetje scheuren over het water 🙂 Nu zit er ongeveer honderd kilo zout in onze haren en op onze gezichten en Tommy wil HEEL graag gel zodat ie z’n pluishaartjes in model kan brengen.

Over 4 nachtjes zijn we alweer thuis! Maar dat zeggen we nu niet meer hardop.

Kusjes

P.s. Niet alle foto’s staan bij dit bericht, zie foto’s:)

Zijn we weer!

Een kort berichtje vanuit Umhlanga/Durban! Een HEEL andere omgeving dan we tot nu toe gewend zijn. In deze grote stad spreekt iedereen Engels en zien we ontzettend veel verschillende nationaliteiten door elkaar. Er is bijna alleen maar hoogbouw in de plekken waar we tot nu toe geweest zijn en het is veel drukker dan in het noorden van het land.

De afgelopen dagen hebben we ons bezig gehouden met enkele toeristische activiteiten ^^ we hebben in St. Lucia de wetlands bezocht waar je krokodillen en nijlpaarden kon spotten en in Hluhluwe hebben we nog maar een safari meegepikt. Maandag hebben we samen met vier anderen paardgereden langs het strand, een hele belevenis, vooral voor onze spieren. Tommy had nog wat moeite met de draf dus gelachen hebben we ook. Gister hebben we Ushaka Marine World bezocht, werd ons door verschillende mensen aangeraden en was ook erg leuk! De dolfijnenshows zijn hier niet zo cool als in Harderwijk, vonden wij, maar andere bezoekers bleven maar gillen bij elke sprong van de dolfijnen.
Middags zijn we in het grootste winkelcentrum van het land geweest, waar we volgens iedereen HEEL goed op onze spullen moesten letten (resultaat: niet beroofd, yes) en hebben de Lush winkel leeg gekocht, ’s avonds zijn we naar de film geweest. Omdat het kon:) een beetje jammer alleen was dat een kerel die ons op straat voorbij liep recht op de man af vroeg: ‘are you tourists? You look German’ terwijl we zo veel aandacht hadden besteed aan onze niet-toeristische look:(

Vanmiddag vliegen we vanuit Durban naar Port Elizabeth, waarna we nog drie uur mogen rijden naar onze accommodatie in Knysna. Dit wordt dus een lange dag!

Onder foto’s staan nog enkele verloren gegane afbeeldingen meer foto’s zullen hopelijk snel volgen.

XXX

Van vrijwilliger naar toerist

Blijkbaar zitten nogal veel mensen te wachten tot wij weer eens iets op deze site zetten, dus bij deze 🙂

Momenteel bevinden we ons in White River en hebben we er al een aantal reisuren met de auto op zitten. Afgelopen zaterdag namen we afscheid van Daktari en sindsdien zijn we op eigen houtje verder gereisd.

Om maar weer te beginnen bij het begin: In onze tweede en laatste week bij Daktari hebben we een nacht doorgebracht in een klein dorpje ’the Oaks’. Vanuit Daktari kon dit geregeld worden zodat we konden ervaren hoe de mensen in dit gedeelte van Zuid-Afrika leven. Dinsdagochtend om half 7 vertrokken we, we zouden woensdagavond weer terug komen. We gingen samen met een lange termijn vrijwilliger, die de zogenaamde Home Stay coordineert. Zij moest bij de twee gastgezinnen die aan dit project mee doen, nog enkele zaken regelen, dus in de ochtend was zij nog bij ons. Dat was zeker wel fijn, want we waren een ware attractie in The Oaks. Van alle kanten, vanuit de meest verre hoeken, riepen de bewoners ons na. We bleken de enige blanken te zijn in het dorp en kregen dat ook te horen. Het naroepen was geenszins negatief bedoeld, de zwarte bevolking van The Oaks is het blijkbaar gewoon niet gewend om een blanke te zien.

We gingen met Jane naar Maakosha, de vrouw des huizes van een van de gastgezinnen. Jane sprak uit dat ze nog nooit naar de kerk was geweest in The Oaks, dit leek haar wel interessant. Hierop trok Maakosha letterlijk alles uit de kast om ons mee te nemen naar de kerk. We moesten nette en bedekkende kleding aan, wat inhield dat Tommy een vest en lange broek aan moest en Marloes kreeg een rok en een gebreid vest. De vestjes hoefden gelukkig pas in de kerk zelf aan, zeer prettig aangezien het over de 30 graden was. Onderweg naar de kerk moesten we IEDEREEN groeten die we tegen kwamen, voor de Zuid-Afrikaanse vrouwen is dit gebruikelijk. Er zit een heel ritueel aan vast, waarbij je omstebeurt iets tegen elkaar moet zeggen. De inhoud komt ongeveer neer op Hello, how are you, maar dan in Sepedi 🙂

Het dorpje is ontzettend vervuild, zo zagen we onderweg naar de kerk. Overal liggen blikjes, flessen, plastic, papier, al het afval wat je je maar kunt bedenken, ligt op straat. De geiten die in het dorp rondlopen eten al dit afval en de mensen lopen er gewoon overheen. Wij zelf kwamen in ons gastgezin ook tot de ontdekking dat we geen prullenbak hadden, het afval dat we hadden werd gewoon buiten gegooid.

Bij de kerk aangekomen, zagen we verschillende vrouwen op de grond zitten, zij zaten te wachten tot ze naar binnen mochten. Aangezien het nog maar half 9 was, bleek de kerk nog niet open te zijn. Maakosha nam ons daarom eerst mee naar de creche van het dorpje, waar zo’n kleine kinderen liedjes voor ons wilden zingen en verschillende dansjes opvoerden. Heel schattig 🙂 Toen was het tijd om terug te gaan naar de kerk, wat gewoon een open plek achter een poort bleek te zijn. Voor we naar binnen gingen, moesten alle vrouwen eerst nog water halen. Dit was zodat na de dienst thee kon worden gezet.
We kregen water in ons gezicht gegooid door de priester en mochten toen door de poort. Daar kwamen verschillende bewoners van hetzelfde geloof samen. Maakosha ging op een open plek staan en begon te klappen en zingen. Al gauw kwamen er veel anderen bij staan, mannen rechts, vrouwen links. In het begin klapten we nog enthousiast mee, maar toen we een half uur bezig waren was de pret er toch wel vanaf. Helaas, iedereen ging door. Af en toe ging er iemand in het midden van de kring staan dansen, en de hele groep bleef maar zingen en klappen. Dit duurde ruim een uur! Op een bepaald moment moesten we met Maakosha mee naar een soort weitje met omheining. Samen met een andere man en een vrouw moesten we daar op onze knieen zitten en bidden. De vrouw begon heel hard te huilen en roepen naar God, de andere twee bleven bidden. Een hele rare gewaarwording. Toen het gebed was afgelopen konden we ons weer aansluiten bij de groep. Alle drie de blanken kregen werden welkom geheten in de kerkelijke gemeenschap. We moesten in het midden komen staan en kregen een paar klappen met de bijbel, toen hoorden we erbij. Een interessante inwijding!

Nadat we afscheid hadden genomen van Maakosha, gingen we met Jane mee naar Mavis, de vrouw bij wie we die nacht zouden slapen. Samen met haar kinderen liepen we het hele dorp door, op bezoek bij familie of gewoon bij een bekende langs om te laten zien dat wij er waren. Ondertussen natuurlijk weer iedereen begroeten, wat vooral voor Marloes bleek te gelden aangezien ze steeds de opdracht kreeg “Greet that lady” of “Say hello in Sepedi”. Tommy kwam er makkelijk vanaf en kon stilletjes meesluipen.

’s Avonds mochten we, of ja, Marloes, mee helpen met koken. 8 uur bleek bedtijd te zijn en voor we naar bed gingen konden we nog even een ‘douche’ nemen, oftewel net als vruuger in een teiltje badderen. Echt niet prettig na een volle dag in de zon en donkerbruin zand, maar goed! De volgende dag bezochten we de rivier waarin de bewoner van The Oaks hun was doen. Ook brachten we Shireen, de jongste dochter van Mavis naar school (en werden weer door iedereen aangekeken en aangesproken). Samen met de buurvrouw gingen we o.a. langs de creche en weer langs familie.

Woensdagmiddag waren we uitgeput! Maar om 14.00u kwam Nathalie ons weer ophalen om mee te gaan naar de school, die nu wel open was. Daar zijn de tieners voor wie Nathalie de ‘eco-club’ doet, bezig met het instuderen van een lied. Het was erg leuk om te zien hoe enthousiast ze allemaal waren en hoe blij ze waren om ons te zien.

Toen we woensdagavond terug waren bij Daktari, mochten we nog een aantal lesjes doen aangezien de andere twee vrijwilligers alle lessen van dinsdag en woensdag hadden gedaan. Woensdagavond sliepen we dus heel goed 🙂 Donderdag en vrijdag waren zo voorbij maar het was heel leuk om nog een aantal lessen te doen met de kinderen. Samen met andere vrijwilligers gingen we vrijdagavond naar Leopard Rock, waar we de zonsondergang konden bekijken. Wederom achterin de bakkie natuurlijk.

Zaterdag moesten we toch echt afscheid nemen van alles en iedereen. Marloes had hierdoor een huildagje en de accommodatie in Hoedspruit was niet echt gezellig, waardoor we toch wel even baalden. Maar zondag was het al tijd om naar Makalali te gaan, een private game reserve waar we enkele safari’s zouden doen. Bij Makalali werden we behandeld alsof we de belangrijkste mensen in Zuid-Afrika waren, iedereen stelde zich nederig en vriendelijk op naar ons toe. Ook de accommodatie was geweldig! Alles was prive en midden in de bush tussen de dieren, op de baboons na dus heel rustig. Tussen de safari’s in konden we relaxen, dus hebben we enorm genoten 🙂

Na Makalali reden we richting het zuiden naar White River. Onderweg hebben we verschillende bezienswaardigheden van de Panoramaroute bezocht. We kwamen tot de ontdekking dat we midden tussen de toeristen terecht waren gekomen. Nederlanders, Duitsers en jawel, ook de Chinezen met camera op de buik waren van de partij. Dit vonden we toch wel een beetje jammer, maar goed!

Morgen reizen we alweer door naar Swaziland. We zullen proberen om binnenkort meer foto’s en ook filmpjes op de site te zetten, maar momenteel is het internet niet goed genoeg en laten we het hierbij.

XX van ons

Eerste week in Zuid-Afrika

We zijn al ruim een week in Zuid-Afrika en beginnen een beetje te wennen aan het leven hier. Momenteel bevinden we ons in een klein hokje, the volunteer office, waar we, wanneer we niet met de kinderen of dieren bezig zijn, even op het internet kunnen. We hebben onze ervaringen maar opgesplitst en er een kort verhaaltje en foto’s bij geplaatst, dus zie de verschillende berichten 😉

 

Daktari

Zo veel mee gemaakt tijdens onze eerste week hier, maar als je dat moet typen is het toch wel even moeilijk: waar te beginnen?

Vorige week zaterdag kwamen we na een vlucht van 11 uur, een overnachting in een hotel bij het vliegveld en een 6 uur durende busrit aan in Hoedspruit, waar we opgehaald werden door de bus van Daktari Bush School and Wildlife Orphanage. We waren laat, de bus vol met andere vrijwilligers en heel veel boodschappen stond ons dus al even op te wachten. Samen met een andere nieuwe vrijwilliger, die voor de tweede keer naar Daktari kwam, stapten we in en keken we uit na nog een uurtje rijden, dat klonk kort! Dat de rit over een zandpad VOL kuilen, hobbels en wat niet al, daar hadden we even niet aan gedacht. Daktari zit echt in the middle of nowhere, en als we in the middle of nowhere zeggen, dan bedoelen we ook ECHT the middle of nowhere. Tussen de bomen door zagen we nog enkele warthogs, impalas en een giraffe, meteen een mooie ervaring!

We voelden ons wat ongemakkelijk in het begin, in een keer in zo’n andere omgeving met allemaal vreemde mensen. Er waren hier naast ons nog 4 andere korte termijn vrijwilligers, en enkele lange termijn vrijwilligers. Degenen met wie wij de lessen zouden mogen gaan geven zijn Leoni, een meisje uit Duitsland, Lette uit Utrecht, Pauline uit Frankrijk en Benji uit Nieuw-Zeeland. Meghan is de coordinator en zorgt ervoor dat alles op rolletjes loopt:) Op kantoor werken verschillende lange termijn vrijwilligers die altijd samen met ons eten (ontbijt is om 7.30u ’s morgens na een wandeling met de honden, lunch van 12.30 en dan vrije tijd tot 14.00u en ’s avonds om 18.30u diner).

Op zaterdag en zondag was het hier stil en rustig, we hoefden niets te doen en konden rustig aan wennen. We kregen een rondleiding en zagen alle dieren en kregen te horen hoe het hier in zijn werk gaat. Enkele dieren hier: Mongooses, stokstaartjes, marmoset aapjes, een luipaard, uilen en adelaars, bushbucks, een ezel, dassies, ook komen er ’s avonds stekelvarkens kijken of er eten is. In het begin leek het ‘huis-stekelvarken’ Yster ons een beetje eng, maar we zijn er inmiddels aan gewend en hij is eigenlijk heel lief:)

Maandag mochten we beginnen. Een dag hier verloopt ongeveer als volgt: ’s Morgens om 7 uur verzamelen we in de Lapa, een soort overdekte binnenplaats, waar we koffie kunnen pakken voordat we met de honden gaan wandelen. Na het ontbijt is er ‘stabling’, alle dieren moeten dan verzorgd worden. Dit houdt ondere andere hokken schoonmaken, eten klaarmaken en eten geven in. De kinderen helpen hierbij. Daarna vinden er lessen plaats, zoals ‘politeness’ ’the environment’  of ‘anti-poaching’. Elke avond na het diner bespreken we met alle vrijwilligers wie wat wil doen. ’s Avonds vinden er spelletjes plaats zoals pictionary of bingo, op woensdagavond hebben we the Lion King gekeken met de kinderen, erg leuk:) Ook vinden er social talks over respect, substances en safe sex plaats. Een hele gewaarwording, want de groep kinderen die we deze week hadden was nou niet echt bepaald spraakzaam. Degenen die de lessen verzorgden moesten praten als Brugman om er een yes of no uit te krijgen, maar interessant was het zeker.

We slapen samen in een rondavel, een klein hutje met rieten dak. Ziet er knus uit, vinden ook de spinnen, eekhoorns en hagedissen, dus echt alleen zijn we eigenlijk niet. Er is hier geen stroom beschikbaar voor ons, bijna alles werkt op zonne-energie, Alleen als de generator aanstaat (dit is wanneer de was wordt gedaan door de staff), hebben we stroom. Bereik hebben we toch niet met onze telefoons, dus die stroom is ook niet zo hard nodig. Het is wel ideaal dat onze was voor ons gedaan wordt, en de staff hier werkt ook erg hard. Er werken ongeveer 3 vrouwen in de keuken, schoonmaak etc. en 3 mannen doen het zwaardere werk buiten. Wat wij mee kregen is dat veel van hen 3 weken achter elkaar van maandag t/m zondag werken, ze slapen dan in huis bij de eigenaars Ian en Michele, en gaan dan 1 week naar huis naar hun familie.

Er is nog veel en veel meer te vertellen, maar we proberen ook maar om zoveel mogelijk te onthouden zodat we nog wat verhalen overhouden voor thuis:)

Tommy en Marloes